அக்காவுக்கு ஏற்ற மாப்பிள்ளை நான்தான்! - 4

கதாசிரியர்: சிவகாம சுந்தரி

+++++++++++++

பாத்ரூமிலிருந்து நான் வெளியே வந்தபோது என் அறைக்குள் அக்கா இல்லை. அப்போது மணி பனிரெண்டரை.

            வழக்கமாக பதினொன்றரைக்கு காப்பி குடிப்பேன். இன்று அந்த நேரத்தில் தூங்கிக்கொண்டிருந்ததால் காப்பி கட் அகிவிட்டது. விந்துப் பையில் உள்ள கடைசி சொட்டு வரை டாய்லெட்டில் கொட்டிவிட்டு வந்ததால் இப்போது டயர்டாவும் இருந்தது. அக்காவிடம் காப்பி வைக்கச் சொல்லலாம் என்று போனேன்.

            ஹாலில் முன் கதவு சாத்தி தாழிடப்பட்ட வாக்கிலேயே இருந்தது. தொலைக் காட்சி கூட பார்க்காமல், அக்கா உம்மணா மூஞ்சியோடு அமர்ந்துகொண்டிருந்தாள். என் மீது கோபம் இன்னும் தீரவில்லை, அதனால்தான் இப்படி என்பது தெரிந்தது.

            எனினும் அதை காட்டிக்கொள்ளாமல், “அக்கா, காப்பி போடுக்கா!” என்றேன்.

            அவள் எதுவும் பேசவும் இல்லை, திரும்பி பார்க்கவும் இல்லை, சமையல்கட்டுக்கு எழுந்து போகவும் இல்லை. உம்மணா மூஞ்சித்தனம் மட்டும் சில டிகிரி கூடியது தெரிந்தது.

            நான் அவள் அருகே சென்று அமர்ந்துகொண்டு, “ஏக்கா,… என்னாச்சு?” என்று கேட்டேன்.

            “என்ன, நொன்னாச்சு? என்னன்னு உனக்குத் தெரியாதா? உம் மூஞ்சியப் பாக்கவே எனக்குப் புடிக்கல. போ இங்கிருந்து!” என திரும்பி அமர்ந்துகொண்டாள்.

            “ஆனா எனக்கு உன்னைப் பாக்கப் புடிக்குமே…!” என்றேன், சமாதானப்படுத்தும் விதமாக.

            அவள் முகம் திருப்பி, குரலைத் தாழ்த்தி, “உனக்கு என்னைப் பாக்கறதுக்கில்ல, என்னோடதைப் பாக்கறதுக்குத்தான் புடிக்குது” என்றாள், கடுப்பாக.

            “அக்கா,… அது நடந்து முடிஞ்சிருச்சு. சும்மா அதையே ஏன் பேசிட்டிருக்கற? அதை மறந்துட்டு, நடக்க வேண்டியதைப் பாப்பியா,… அதை விட்டுட்டு…”  

            “எதைடா மறக்க சொல்ற? நீ பண்ணுனதை எப்படி மறக்க முடியும்?”

            எனக்கும் கொஞ்சம் கோபம் வந்தது. “நீயும்தான் அவ்ளோ நேரம் ஜாலியாத்தான எங்கூட சிரிச்சுப் பேசி வெளையாடிட்டிருந்தே, ட்ரஸ் கூட போட்டுக்காம, அதைக் கூட மறைக்காம நின்னுட்டிருந்தயே! நியூடா எம் மேல விழவும் செஞ்சியே!” என்றேன்.

            அக்கா இப்போது என்னைப் பார்த்து திரும்பி உட்கார்ந்துகொண்டாள். கோபம் கொஞ்சம் தணிந்த மாதிரி இருந்தது.

            “அதான் நான் அப்பவே சொன்னனே! நம்ம பாசத் தம்பியாச்சே,… ஆசைப்படறானே,…, கொஞ்ச நேரம் பாத்தா பாத்துட்டுப் போகட்டுமேன்னு நெனைச்சேன். உம் மேல பாசத்துனால, உனக்காக, செய்யக் கூடாததை நான் செஞ்சது தப்புத்தான்! எனக்கு இதுவும் வேணும், இன்னமும் வேணும்!”

            எனக்கு அதைக் கேட்டு மிகவும் சங்கடமாக இருந்தது. என் அக்கா எனக்காக, நான் ஆசைப்பட்டேன் என்பதற்காக, அது தவறு என்று தெரிந்தும், என் மீது கோபப்படாததும், திட்டாததும் மட்டுமின்றி, தன் நிர்வாணத்தை எனக்கு சற்று நேரம் காட்சிப்படுத்தவும் செய்திருக்கிறாள். அது எவ்வளவு பெரிய விஷயம்! எந்த அக்காவாவது அப்படி செய்வாளா? என் அக்கா செய்திருக்கிறாள்! ஆனால், நான் அவள் மீது எவ்வளவு தவறாக காம இச்சை கொண்டிருக்கிறேன் என்பதை நினைக்கையில் எனக்கே என் மீது வெறுப்பு ஏற்பட்டது. எதுவும் சொல்லாமல், அவளது முகத்தை ஏறிட துணிச்சல் இல்லாமல், குனிந்து அமர்ந்திருந்தேன்.

“நான் பாசத்துல அப்படி பண்ணுனதும், நீ எம் மேல செக்ஸ் ஆசைல, என் புஸ்ஸில உன் பெனிஸால அப்படி இடிச்சதும் ஒண்ணாடா?” என்றாள்.

“அது ரெண்டும் ஒண்ணில்ல. ஆனா, நான் வேணும்னு அப்படி செய்யலன்னு அப்பவே சொல்லிட்டேன். நீ நம்புனா நம்பு, நம்பாட்டிப் போ!”

அவள் இன்னும் நம்புகிற மாதிரி தெரியவில்லை.

“மொதல்ல உன்னோட ரெண்டு முயல்குட்டிகதான் என் நெஞ்சுல முட்டுச்சு! அதுல எனக்குக் காயமே ஆயிருக்கும் தெரியுமா? அதுக்கு பதிலாத்தான் என் தம்பி, உன் தங்கச்சிய முட்டியிருப்பான்!” என்றேன்.

அதைக் கேட்டதும் அவளுக்கு சிரிப்பும் வந்தது, கோபமும் வந்தது. எட்டி என்னை விளையாட்டும் வினயமுமாக அடித்தாள்.

“மறுபடியும் பாரு அதே மாதிரி டர்ட்டி பேச்சு!” என்றவள், “முயல்குட்டியாமா! காயம் ஆயிருச்சாமா! ஆனாலும் உனக்கு ரொம்ப லொள்ளுடா!” என்று சிரித்தாள்.

அவளது அழகான சிரிப்பு எனக்கு நிம்மதியும் மகிழ்ச்சியும் அளித்தது. இப்போது அவளுக்கு கோபம் முழுக்கவே தணிந்த மாதிரியும், எனது வர்ணனையை ரசித்து மகிழ்வதும் தெரிந்தது.

சிரிப்பு நின்ற பின், “அக்காகிட்ட இப்படியா பேசறது? உனக்கே வெக்கமா இல்லையா?” என்று கேட்டாள்.

இல்லை என்பதாக தலையாட்டினேன். அவள் மீண்டும் சிரித்தபடி என்னை அடித்தாள்.

“ஆனா, அது என்னடா, அதுகளை தம்பி தங்கச்சின்னெல்லாம் சொல்றே?” சந்தேகம் கேட்டாள்.

“அது… அது வந்துக்கா… பார்ன் ஸ்டோரீஸ்லல்லாம் அப்படித்தான் வித விதமா வர்ணிப்பாங்க.”

“நீ அதெல்லாம் படிப்பியா?”

“ம்ம்… எப்பவாச்சும் படிப்பேன்!”

“அதெல்லாம் படிச்சுத்தான் கெட்டுப் போயிருப்பேன்னு நெனைக்கறேன்.”

“இந்த வயசுல, அதுவும் இந்தக் காலத்து பசங்கள்ல இதெல்லாம் சகஜம்க்கா. ஹைஸ்கூல் பசங்களே பார்ன் மூவீஸ் பாக்கறாங்க. நீ என்னவோ நான் செக்ஸ் கதை படிக்கறதைப் பத்தி பேசற! நீ காப்பி வெச்சுத் தர்றயா, இல்லையா?”

“ம்ம்…! வேணும்னா நீயே போட்டுக் குடி!”

அவள் இப்படித்தான், நிமிடத்துக்கு நிமிடம் புத்தி மாறும். திடீர் திடீர் என கோபப்படுவாள். அவளது குணம் அப்படி. செவ்வாய் தோஷத்தின் விளைவு அது என்று அம்மா சொல்வாள்.  

நான் சமையற்கட்டுக்கு சென்றேன். 

காப்பி பொடி எங்கே, அஸ்கா எங்கே, பால் எங்கே, காப்பி பாத்திரம் எங்கே என ஒவ்வொன்றாக தேடி எடுக்க வேண்டியதாயிற்று. பாத்திரம் பண்டங்களை உருட்டிக்கொண்டிருந்தபோது அக்காவே சமையற்கட்டுக்கு வந்துவிட்டாள்.

“வெலகு! நானே வெச்சுத் தர்றேன்!” என்று காப்பி போடும் வேலையில் இறங்கினாள். கோபம் உள்ள இடத்தில் குணமும் இருக்கும், அடிக்கிற கைதான் அணைக்கும் என்னும் வாசகங்களை நினைத்துக்கொண்டேன்.

அக்கா காப்பி வைத்தபடியே என்னிடம் பேச்சை தொடர்ந்தாள்.

“சரிடா! நமக்குள்ள நடந்ததை இதோட நானும் மறந்துடறேன். நீயும் மறந்துடு. சரியா?”

நான் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

“ஏன்டா, ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டேங்கற?”

“உனக்காக, சரின்னு பொய் சொல்றதா, உண்மைய சொல்றதான்னு யோசிச்சுட்டிருக்கறேன்.”

“என்னது?! என்ன பொய்யி, என்ன உண்மை?”

“அதான், நமக்குள்ள நடந்ததை இதோட மறந்துடச் சொன்னயே,… அது பத்தித்தான்!”

“அதுக்கென்ன?”

“அதை எப்படிக்கா மறக்க முடியும்? ஆயுசு முழுக்க அந்த ஞாபகம் இருந்துட்டுத்தான் இருக்கும்!”

அக்கா நேரடியாக என் முகத்தைப் பார்த்தாள். “அதுவும் சரிதான். ஆனா, நான் சொல்றது, அதை மறக்கணும்னுதான்!”

“எதுக்கு மறக்கணும்? உனக்கு வேண்டாம்னா மறந்துக்க. என்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் அது ஒரு ஸ்வீட் இன்சிடென்ட். அதோட ஸ்வீட் மெமரி எனக்குள்ள இருந்துட்டுப் போகட்டும். அதனால என்ன கெட்டுப் போகுது?”

இப்போது என் கண்களை நேருக்கு நேர் பார்த்தாள். “மறுபடியும் பழைய மாதிரியே பேச ஆரம்பிச்சுட்டயா?”

நான் மௌனம் காத்தேன்.

ஸ்டவ்வில் காப்பிக்கு வைத்திருந்த பால் கொதித்து நுரை பொங்கியது. அக்கா அதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அதில் காப்பிப்பொடி, சர்க்கரை போட்டு, பதமானதும் இறக்கி, ஆற்றியபடியே, “சரிடா! உங்கூட ஆர்க்யூ பண்ணி ஜெயிக்க முடியாது. நான் சொல்றதை சொல்லிட்டேன். நீ உனக்குள்ள வேண்ணா ஸ்வீட் மெமரியாவோ, கார மெமரியாவோ வெச்சுக்கோ. ஆனா, வெளிய யாருகிட்டயும், உன்னோட ஃபரன்ட்ஸ்சுககிட்டயும் சொல்லித் தொலைச்சிறாத! வேற யாராவதுனா பரவால்ல. நாம அக்கா, தம்பி. நமக்குள்ள க்ளோஸா, ஃப்ரன்ட்லியா இப்படி இருக்கறது வேற. அதை வெளிய சொன்னா அசிங்கம். மானம் போயிடும். அப்பறம் நாம வெளிய தலை காட்ட முடியாம, தற்கொலை பண்ணிக்கணும். ஜாக்கரதை!” என்றாள்.

“என்னக்கா… இதையெல்லாம் நீ சொல்லணுமா? எனக்குத் தெரியாதா?” என்றேன்.

அவள் காப்பி டம்ளரை நீட்டினாள். வாங்கி, அங்கேயே நின்று குடித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

இப்போது அவள் சமாதானமாகி சாதாரண நிலைக்கு வந்துவிட்டிருந்தாள்.

“டேய்,… மத்ததெல்லாம் கூட பரவால்லடா! ஆனா, நீ எனக்கு பார்பர் மாப்பளை பாக்கறதுதான் பெஸ்ட்டுன்னு சொன்னியே,… அதுதான் என்னால தாங்கவே முடியல! எனக்கு பார்பர் மாப்பளையா…?”

காப்பி அருந்துவதை நிறுத்தி, “உன்னோட ரோமபுரி அந்தளவுக்கு இருக்குதே…! அதனால அப்படி சொன்னேன்!” என்றேன்.

சிரித்தபடி அருகே வந்து பொய்க் கோபத்தோடு அடித்தாள். என் கையிலிருந்த காப்பி கொஞ்சம் சிந்தியது.

“சுந்தரவனக்காடு, ரோமபுரின்னெல்லாம் சொல்றியே,… இதுவும் பார்ன் ஸ்டோரீஸ்ல வர்ற வர்ணனைகள்தானா?”

“இல்லக்கா! அது என்னோட சொந்த வர்ணனை!”

“அப்படியா?!” என வியந்தவள், “உனக்கு ரொம்ப ரசனைடா! கவிஞருக மாதிரி ரசிக்கறயே!” என்றாள்.

“உன்னை மாதிரி அழகான அக்கா இருந்தா, எந்த தம்பியும் ரசிகனாயிருவான், கவிஞனாயிருவான்!”

அக்கா மீண்டும் மகிழ்ந்து சிரித்தாள்.

“டேய்… நீ ரொம்ப ஜொள்ளு விடற…!”

“அதுக்கு காரணம் உன்னோட அழகுதான்க்கா!”

மீண்டும் சிரித்து மகிழ்ந்துவிட்டு, “ஆனா, நீ ரோமபுரி, பார்பர் மாப்பளை பாக்கணும்னெல்லாம் கிண்டலும் பண்றயே…!” என்றாள். 

 “ஆமாக்கா! அந்த எடத்துல உனக்கு முடி ஜாஸ்திதான்! அதனாலதான் அப்படி சொன்னேன்!”

அக்கா இப்போது வெட்கமும் தர்ம சங்கடமுமாக நாணிக் கோணினாள்.

“ச்சீ…! போடா ராஸ்கல்! நானா வளத்தறேன்? அது தானா வளருது. அதுக்கு நான் என்ன பண்ணட்டும்!?” என்று முகம் தாழ்த்திக்கொண்டாள்.

அக்காவை அப்போது பார்க்க மிக அழகாக இருந்தது.

“ஏக்கா,… நீ ஷேவ் பண்ணிக்க மாட்டயா?” என்று கேட்டேன்.

அவள் துணுக்குற்று ஒரு விநாடி என்னைப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் வெட்கமாக சிரித்தாள்.

“போடா!  அங்க ஷேவ் பண்ணி இப்ப யாரு பாக்கப் போறாங்க?”

நான் குறும்பாகச் சிரித்தபடி, “ஏன், நான் பாப்பனே…!” என்றேன்.

அக்கா திகைத்து, மீண்டும் சிரித்தாள். “ஒதை வாங்குவ நீ! இனிமே இப்படிப் பேசுனா அப்பறம் எனக்குக் கெட்ட கோபம் வரும்!”

அவள் சொல்வது பொய் என்று அவளது வார்த்தைகளிலும் முக பாவத்திலும் தெரிந்தது. அதனால் நான் அதை பொருட்படுத்தவில்லை.

காப்பி குடித்து முடித்து காலி டம்ளரை நீட்டினேன். அக்கா அதை வாங்கிக்கொண்டு, அதையும் காப்பி பாத்திரம், அரிப்பான் ஆகியவற்றையும் சிங்க்கில் கழுவ தொடங்கினாள்.

“ஏக்கா,… நான் பாக்க ஆசைப்பட்டேன்ங்கறதுக்காக நீ நியூடா அவ்ளோ நேரம் என் முன்னாடி இருந்தயே…! உன்னோட பூப்ஸ், பட்டக்ஸ் ரெண்டையும் பாத்துட்டேன். ஆனா, இன்னும் உன் புஸ்ஸிய மட்டும் பாக்கவே இல்ல. அதுல முடி அவ்ளோ காடா வளந்திருக்கறதுனால, உன்னோட புஸ்ஸி எப்படி இருக்கும்னு தெரியவே இல்ல! ஷேவ் பண்ணி எனக்குக் காமியேன்க்கா… ப்ளீஸ்…!”

அக்கா முகம் திருப்பி, “நீ நெஜமாலுமே ஒதை வாங்குவ! ஆசைப்படறானாம் ஆசை! அக்காவோட சாமானத்தைப் பாக்கறக்கு ஆசை! ஏன்டா, பாவம், நம்ம தம்பியாச்சேன்னு கொஞ்சம் ஃப்ரீயா இருந்ததுக்கு இப்படியா கேப்ப?” என கடிந்துகொண்டாள்.

“புதுசா ஒண்ணும் கேக்கலியேக்கா! ஏற்கனவே பாத்ததுதானே! நீ ஷேவ் பண்ணியிருந்தா அப்பவே நல்லா தெரிஞ்சிருக்கும். அதோட என்னோட ஆசையும் முழுசா நிறைவேறியிருக்கும். இப்ப அரைகுறையா இருக்கறதுனாலதான ஆசைப்பட்டு கேக்கறன். உன்னோட தம்பிக்காக இதைக் கூட செய்ய மாட்டயா?”

“ஏன்டா, நான் செஞ்சது பத்தாதா? வேற எந்த அக்காடா இவ்வளவு செய்வா?”

“அது சரிதான்க்கா! ஆனா, இந்த ஆசை மட்டும் நிறைவேறலயே! அதுவும் முக்கியமான பார்ட்டே அதுதான். அது ரோமக் காட்டுக்குள்ள போயி ஒளிஞ்சிருச்சே…! அதைப் பாக்கலேன்னா, நியூடா பாத்ததுக்கு அர்த்தமே இல்லையே…!”

கழுவிக்கொண்டிருந்த பாத்திரத்தை எடுத்து என்னை அடிக்கப் போவது போல பாவ்லா காட்டினாள். முகம் பொய்க் கோபம் காட்டியது.

“உன்னோட பெரிய தொல்லையா போச்சுடா! நீயும் உன்னோட ஆசையும்!”

படிந்து வருகிறாள் என்பது தெரிந்தது. நான் அக்காவை நெருங்கி, அவளின் தாடையைப் பிடித்துக் கொஞ்சி, “ஓரே ஒரு தடவைக்கா…! பளீஸ்… ப்ளீஸ்…!” என கெஞ்சினேன்.

அக்கா சிரிப்பும் சிணுங்கலுமாக, “ம்ம்…! சரி, சரி!” என்றாள்.

“தேங்க்ஸ்க்கா…!” என்றபடி மகிழ்ச்சியில் அவளை இறுக்கி அணைத்துக்கொண்டேன். அவளது கொழு கொழு உடலை அணைப்பதற்கே சுகமாக இருந்தது.

“அது சரிடா! ஆனா, எனக்கு ஷேவ் பண்ணத் தெரியாதே! நான் இது வரைக்கும் ஷேவ் பண்ணுனதே இல்லை. வேணும்னா, நீதான் போயி ஹேர் ரிமூவர் வாங்கிட்டு வரணும்” என்றாள்.

“இதுக்கு எதுக்குக்கா ஹேர் ரிமூவர்? உனக்கு ஷேவ் பண்ணத் தெரியலன்னா என்ன? நான் ஷேவ் பண்ணிவிடறேன்!” என்றேன், ஆவலோடு.

அக்கா சிரித்தாள்.

“ஏன்டா,… எனக்கு பார்பர் மாப்பளை பாக்கணும்னு கிண்டல் பண்ணிட்டு, நீயே பார்பர் வேலை பண்றேன்கறயா…?”

நானும் சிரித்தேன்.

அழகான பெண்களுக்கு பெண்ணுறுப்பை ஷேவ் செய்துவிடுவதென்றால், நான் இலவச பார்பராகவே வேலை செய்யத் தயார். அதற்கு கடை போட முடியாது. அதனால், வீட்டுக்கே சென்று ஷேவ் செய்துவிட்டு வருவேன்.

அப்படி செய்யும்போது என்ன நடக்கும் என்பதை சொல்ல தேவையில்லை. அந்த பெண்களையெல்லாம் இலவசமாக மேட்டர் பண்ணிவிடலாம்.

அப்படி நடக்காவிட்டால் கூட, அழகான பெண்களின் பெண்குறியை தரிசிக்க முடிவதும், தொட்டுத் தடவ வாய்ப்பு கிடைப்பதுமே பாக்கியமல்லாவா!

ஆனால் நான் அதை அக்காவிடம் சொல்லவில்லை.

என் போல சிப்ளிங் இன்சென்ஸ்ட் ஆசை உள்ள அண்ணன், தம்பிகள் நாட்டில், உலகில் ஏராளமாக இருப்பார்கள். ஆனால், என் அக்கா போல கட்டழகியான தன் உடன் பிறந்த அக்கா, தங்கையின் பெண்ணுறுப்பை ஷேவ் செய்யும் பாக்கியம், அதில் எத்தனை தம்பி, அண்ணன்களுக்கு கிடைக்கும்? யாருக்காவது அந்த பாக்கியம் கிடைத்தால் விடுவார்களா? 

அக்காவிடம் அதையும் நான் சொல்லவில்லை.

என் அக்காவின் பெண் உறுப்பை ஷேவ் செய்து விட மட்டுமல்ல, மண்டி போட்டு மணிக்கணக்காக அதில் நான் நாக்கு போடவும் தயாராக, ஆசையாக இருக்கிறேன்.

அக்காவிடம் அதையும் நான் சொல்லவில்லை.

“எனக்காக நீ உன்னோடதை ஷேவ் பண்ணி காட்ட தயாரா இருக்கும்போது, நான் அதை ஷேவ் பண்றதுல தப்பே இல்லக்கா!” என்று மட்டும் சொன்னேன்.

அக்கா என்னை திரும்பி பார்த்து புன்னகைத்தாள்.

அவளின் பெண்ணுறுப்பை ஷேவ் செய்துவிடுவது எனக்கு எவ்வளவு இன்பம் அளிக்கக் கூடியது என்று அவளுக்கு தெரியவில்லை. எனக்கு அதை நினைக்கும்போதே கிளுகிளுப்பில் மண்ணுளிப் பாம்பு படமெடுக்க ஆரம்பித்துவிட்டது.

(தொடரும்)