8 years ago#1
கயல்விழி.
“என்னங்க காலங்காத்தால என்னய ஏலம் விட்டுக்கிட்டிருக்கீங்க. ரொம்பநாளைக்கப்புறம் இன்னிக்குத்தான் கோர்ட்டுக்குக் கிளம்பிக்கிட்டிருக்கேன்” என்றேன். நான் கயல்விழி. வயது 32. வக்கீல். முதல் பிரசவம் முடிந்த 4 மாதம் கழித்து கோர்ட்டுக்குச் செல்கின்றேன்.
“அப்படி என்ன கேஸோ?” என்றான் என் கணவன் கணேஷ் (வயது 37, ஒரு பொதுத்துறை வங்கியில் உதவி மேனேஜர்).
“கோர்ட்டுக்குப் போய் வாய்தா வாங்கணும். நாலு மாசம் கேப் விட்டதுல கேஸ் ஹிஸ்டரி சுத்தமா மறந்து போச்சு” என்றேன், மளமளவென்று டிஃபன் பாக்ஸில் இட்லியை அடுக்கிக்கொண்டே. அங்கே போய் இடைவேளையில் சாப்பிட்டுக்கொள்ள வேண்டியதுதான்.
“இட்லிய அடுக்குற அடுக்கப் பாத்தா கோர்ட்டுல எல்லாருக்கும் கொடுக்கப் போறாப்ல இல்ல தெரியுது” என்றான் கணேஷ்.
“ம்ம்... மூஞ்சி. கண்ணு வைக்காதீங்க. உங்க புள்ளைக்கும் சேத்துல்ல சாப்பிட வேண்டியிருக்கு” என்றேன் முகத்தைச் செல்லக்கோபமாக வைத்துக்கொண்டு.
“அப்படியே எனக்காகவும் ரெண்டு இட்லி சேத்துச் சாப்பிடு” என்றவனை நான் அடிக்கக் கை ஓங்குமுன், சட்டென்று எட்டி நின்று “ஹெஹே” என்றான். அவன் என்ன சொல்ல வருகிறான் என்பது எனக்குத் தெரிந்ததால் மனதுக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. இன்றிரவு கண்டிப்பாக ஆட்டம் உண்டு, அவன் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும்.
“வாய்தா வாய்தான்ற. நான் ‘வாய் தா.. வாய் தா’ன்னு நைட்டுல கெஞ்ச வேண்டியிருக்கே” என்றவனிடம் “இன்னிக்கு நைட்டு கேட்டுப்பாருங்க. சாங்ஷன் பண்ணாலும் பண்ணுவேன்” என்றேன்.
“நேரம்டி. நைட்டு வேலைக்குக் காலைலயே மனு போட வேண்டியிருக்கு. விட்டா கோர்ட் ஃபீஸ் ஸ்டாம்ப் ஒட்டச் சொல்வ போலிருக்கே” என்ற கணேஷ் அப்படியே என் இடுப்பில் கைபோட்டு தன் பக்கம் இழுத்து, என் கனத்த முலைகள் அவன் நெஞ்சில் இடிக்க, அணைத்து என் உதட்டில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டான்.
அந்தநேரம் பார்த்து குழந்தை தொட்டிலில் கால் உதைத்து அழ, “த்சோ த்ச்ச்சோ த்ச்ச்சோ.... அம்மா வந்துட்டேண்டி செல்லம்” என்றபடியே பாலூட்டிவிட்டு கருப்பு மேலங்கியைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு காரை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினேன். ஆயா வந்தவுடன் குழந்தையை ஒப்படைத்துவிட்டு கணேஷும் பைக்கில் கிளம்பிவிடுவான்.
“அப்படி என்ன கேஸோ?” என்றான் என் கணவன் கணேஷ் (வயது 37, ஒரு பொதுத்துறை வங்கியில் உதவி மேனேஜர்).
“கோர்ட்டுக்குப் போய் வாய்தா வாங்கணும். நாலு மாசம் கேப் விட்டதுல கேஸ் ஹிஸ்டரி சுத்தமா மறந்து போச்சு” என்றேன், மளமளவென்று டிஃபன் பாக்ஸில் இட்லியை அடுக்கிக்கொண்டே. அங்கே போய் இடைவேளையில் சாப்பிட்டுக்கொள்ள வேண்டியதுதான்.
“இட்லிய அடுக்குற அடுக்கப் பாத்தா கோர்ட்டுல எல்லாருக்கும் கொடுக்கப் போறாப்ல இல்ல தெரியுது” என்றான் கணேஷ்.
“ம்ம்... மூஞ்சி. கண்ணு வைக்காதீங்க. உங்க புள்ளைக்கும் சேத்துல்ல சாப்பிட வேண்டியிருக்கு” என்றேன் முகத்தைச் செல்லக்கோபமாக வைத்துக்கொண்டு.
“அப்படியே எனக்காகவும் ரெண்டு இட்லி சேத்துச் சாப்பிடு” என்றவனை நான் அடிக்கக் கை ஓங்குமுன், சட்டென்று எட்டி நின்று “ஹெஹே” என்றான். அவன் என்ன சொல்ல வருகிறான் என்பது எனக்குத் தெரிந்ததால் மனதுக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. இன்றிரவு கண்டிப்பாக ஆட்டம் உண்டு, அவன் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும்.
“வாய்தா வாய்தான்ற. நான் ‘வாய் தா.. வாய் தா’ன்னு நைட்டுல கெஞ்ச வேண்டியிருக்கே” என்றவனிடம் “இன்னிக்கு நைட்டு கேட்டுப்பாருங்க. சாங்ஷன் பண்ணாலும் பண்ணுவேன்” என்றேன்.
“நேரம்டி. நைட்டு வேலைக்குக் காலைலயே மனு போட வேண்டியிருக்கு. விட்டா கோர்ட் ஃபீஸ் ஸ்டாம்ப் ஒட்டச் சொல்வ போலிருக்கே” என்ற கணேஷ் அப்படியே என் இடுப்பில் கைபோட்டு தன் பக்கம் இழுத்து, என் கனத்த முலைகள் அவன் நெஞ்சில் இடிக்க, அணைத்து என் உதட்டில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டான்.
அந்தநேரம் பார்த்து குழந்தை தொட்டிலில் கால் உதைத்து அழ, “த்சோ த்ச்ச்சோ த்ச்ச்சோ.... அம்மா வந்துட்டேண்டி செல்லம்” என்றபடியே பாலூட்டிவிட்டு கருப்பு மேலங்கியைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு காரை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினேன். ஆயா வந்தவுடன் குழந்தையை ஒப்படைத்துவிட்டு கணேஷும் பைக்கில் கிளம்பிவிடுவான்.
